Laat ik gelijk iets recht zetten, ik ben niet gefrustreerd. Ik heb helemaal geen reden om gefrustreerd te zijn, maar het leek me wel een pakkende titel. En het werkt, want jij leest nu dit stuk ;-)

En dan gelijk mijn excuses voor de mensen die wel gefrustreerd zijn. Ik kan me voorstellen dat het heel frustrerend is als je niet (meer) kan lopen bijvoorbeeld vanwege een blessure. Dus voor alle geblesseerden onder jullie, houdt vol, blijf geloven dat het beter wordt en waar mogelijk, werk aan je herstel, zodat je weer lekker mee kan gaan lopen.

Okay, genoeg gezever. Terug naar de Tankloop.

Vanmorgen zat ik nog eens te kijken naar mijn vorige resultaten op deze Oudejaarsloop. En dan dwalen de gedachten toch weer af naar de komende race. Wat zou er mogelijk zijn in 2018 ? Of eigenlijk moet ik die zinnen omdraaien. Omdat ik wilde kijken wat er gelopen moest worden, ben ik op zoek gegaan naar de vorige resultaten. Mijn PR staat alweer en paar jaar 1:42:06. De omstandigheden lijken prima om een PR te gaan lopen. Vrijwel windstil, een graad of tien en zonnig. Ideaal. 

Mijn Garmin sportwatch gaf vanmorgen ook nog aan, dat mijn VO2max 50 is. Meestal ligt deze voor mij rond de 48. Voor de niet hardlopers onder ons; dat is een cijfertje waarmee je zou kunnen aangeven hoe het gesteld is met je conditie en aan de hand daarvan kan je bepalen hoe hard je kan lopen. Theoretisch dan. Voor topatleten. Want bij mij klopt er meestal niet veel van. Maar toch, blijkbaar ben ik fitter dan normaal.

Dus rekenmachine erbij gepakt en besloten dat ik rond de 11,5 km/uur ofwel 5:13 min/km zou gaan lopen. Prima plan.

Kennen jullie dat; Een planning komt nooit uit.

Had ik al verteld dat ik me de afgelopen week een beetje snotterig voelde ? Ik zeg expres snotterig, omdat ik geen associatie wil opwekken met verkouden zijn of de griep. Laat staan dat ik de mannengriep hierbij betrek. Ik weet heus wel dat je in zulke gevallen niet moet gaan lopen.

Je raadt het zeker al ? Die aanval op mijn PR pakte toch wat anders uit. De eerste kilometers liep ik zelfs een beetje voor op het plan. "Robby, doe dat nou niet ! Dat hou je niet vol, ga zachter." zei ik nog tegen mezelf. En dat heb ik geweten. Steeds zachter ging ik. Na zes kilometer was ik mijn voordeel al kwijt. Bij zeven dacht ik al aan opgeven. Wat zeg je opgeven ? "A me nooit nie !" Doorlopen ! Bij Dishoek stond er een eenzame Loopgroep supporter, dus moest ik mijn beste beentje weer voorzetten en kon ik een anderhalve kilometer weer op het juiste tempo lopen. Maar daarna ging het weer bergafwaarts. En dan heb ik het niet over het lopen in de duinen... Vanaf 15 kilometer had ik (nog steeds) lege benen, geen energie, stiekem wel een beetje koud en totaal geen zin meer, maar ach je bent op de terugweg, dus ga je door. En omdat je zoveel zuurstof nodig hebt om te rennen, krijgt je hoofd te weinig om goed te rekenen en denk je nog een kleine kans te kunnen maken op een goede tijd... En net op het moment dat je dat bedenkt voel je kramp opkomen in je kuit. Nou ja, het mag de naam kramp niet hebben, want dan loop je niet verder. En verder lopen deed ik wel. Op een drafje... Zei ik net nog 5:13 ? 6:13 was meer de realiteit. Uiteindelijk viel de einddtijd me erg tegen: 1:47:30. Ruim vijf minuten boven mijn PR en zelfs slechter dan alle vorige editites. Gewoon zuur, jammer en teleurstellend. (Gelukkig kan ik er nu een paar uur later al best over lachen, lees maar verder dan doe jij dat vast ook.)

Heb ik dan helemaal niet lekker gelopen ? Nee eigenlijk niet, hooguit een kilometer of vijf redelijk, de rest was ploeteren. Op zich is dat soms ook lekker hoor, maar vandaag voelde het niet zo... En omdat ik zo heb afgezien heb ik ook eigenlijk niet genoten. Niet van de natuur, niet van de mooie duinen, niet van de zee. Ook niet van de toeristen, die massal naar Walcheren waren gekomen om mij in de weg te lopen. Ik heb geen herten, vossen, dolfijnen of ander wild gezien. Wel heb ik onderweg een radiografisch bestuurbaar vliegtuigje gezien. Dat was wel grappig. Maar lekker gelopen ? Echt niet !

Maar dat is allemaal geen reden om bij de pakken neer te gaan zitten; die besefte ik me later pas. Kijken jullie even mee naar onderstaande cijfertjes ?

Mijn eerste Tankloop, liep ik nadat ik vol overgave de Kerstloop had gelopen en volledig uitgeput aan de finish verscheen. Dus deze liep ik iets voorzichtiger. Voor de tweede was ik een jaar goed aan het trainen, dus verbeterde ik mijn tijd met bijna 10%. Maar vanaf dat moment is het begonnen en ik wil het echt nog niet hardop zeggen, maar ik kan er niet meer onderuit...

"Leeftijdsverval." 

Ik hoef me nog geen echte zorgen te maken, ik kan nog honderd excuses bedenken, maar dat is voor een andere keer. Ik ben er zeker van dat het begonnen is, dat ik nooit meer beter zal presteren... Tijd voor een andere hobby ?

Of wacht, liep ik twee maanden geleden niet mijn beste marathon ? Dus ik kan nog wel beter !

Minder dan 150 seconden op bijna 20 km. Waar hebben we het over ? Nou ja, ruim zeven seconden per kilometer. Ik voel een nieuw trainingsdoel opkomen, maar daarover volgende keer meer. Oh daar wil je niet op wachten. Zal ik dan een tipje van de sluier oplichten ? Vooruit dan maar; Niet harder trainen, maar (nog) slimmer trainen en over ongeveer 8750 uur ga ik het nog eens proberen !

Mocht je me het komende jaar tegen komen, jut me dan op; Ik heb het nodig om het verval te trotseren !